Εποξειδική Ρητίνη

1,Εισαγωγή

Η εποξειδική ρητίνη χρησιμοποιείται συνήθως μαζί με πρόσθετα. Τα πρόσθετα μπορούν να επιλεγούν ανάλογα με διαφορετικές χρήσεις. Τα κοινά πρόσθετα περιλαμβάνουν το Curing Agent, Modifier, Filler, Diluent, κ.λπ.

Το σκληρυντικό είναι ένα απαραίτητο πρόσθετο. Εάν η εποξειδική ρητίνη χρησιμοποιείται ως κόλλα, επικάλυψη, χύτευση, σκληρυντικό θα πρέπει να προστεθεί, διαφορετικά δεν μπορεί να ωριμάσει. Λόγω των διαφορετικών απαιτήσεων εφαρμογής και απόδοσης, υπάρχουν διαφορετικές απαιτήσεις για εποξική ρητίνη, σκληρυντικό, τροποποιητή, πληρωτικό, αραιωτικό και άλλα πρόσθετα.

2,Επιλογή Εποξειδικής Ρητίνης

(1) Επιλέξτε σύμφωνα με την Αίτηση

① Όταν χρησιμοποιείται ως κόλλα, είναι προτιμότερο να επιλέγετε τη ρητίνη με μέτρια εποξειδική τιμή (0,25-0,45).

② Όταν χρησιμοποιείται ως χυτό, είναι προτιμότερο να επιλέγετε ρητίνη με υψηλή εποξειδική τιμή (0,40).

③ Όταν χρησιμοποιείται ως επίστρωση, επιλέγεται γενικά η ρητίνη με χαμηλή τιμή εποξειδικής ουσίας (< 0,25).

(2) Επιλέξτε σύμφωνα με τη μηχανική αντοχή

Η αντοχή σχετίζεται με το βαθμό διασταύρωσης. Η τιμή της εποξειδικής ένωσης είναι υψηλή και ο βαθμός σταυροσύνδεσης είναι επίσης υψηλός μετά τη σκλήρυνση. Η τιμή της εποξειδικής ένωσης είναι χαμηλή και ο βαθμός σταυροσύνδεσης είναι χαμηλός μετά τη σκλήρυνση. Διαφορετική τιμή εποξειδικού θα προκαλέσει επίσης διαφορετική αντοχή.

① Η ρητίνη με υψηλή εποξειδική αξία έχει μεγαλύτερη αντοχή αλλά είναι εύθραυστη.

② Η ρητίνη με μέτρια εποξειδική τιμή έχει καλή αντοχή σε υψηλή και χαμηλή θερμοκρασία.

③ Η ρητίνη με χαμηλή εποξειδική τιμή έχει κακή αντοχή σε υψηλή θερμοκρασία.

(3) Επιλέξτε σύμφωνα με τις Λειτουργικές Απαιτήσεις

① Για όσους δεν απαιτούν αντοχή και αντοχή σε υψηλές θερμοκρασίες, μπορούν να επιλέξουν τη ρητίνη με χαμηλότερη εποξειδική τιμή που μπορεί να στεγνώσει γρήγορα και δεν είναι εύκολο να χαθεί.

② Για όσους απαιτούν καλή διαπερατότητα και αντοχή, μπορούν να επιλέξουν τη ρητίνη με υψηλότερη εποξειδική αξία.

3,Επιλογή σκληρυντικού παράγοντα

(1) Τύπος παράγοντα σκλήρυνσης:

Οι συνήθεις παράγοντες σκλήρυνσης για εποξειδική ρητίνη περιλαμβάνουν αλειφατική αμίνη, αλεικυκλική αμίνη, αρωματική αμίνη, πολυαμίδιο, ανυδρίτη, ρητίνη και τριτοταγή αμίνη. Επιπλέον, υπό την επίδραση του φωτοεκκινητή, η υπεριώδης ακτινοβολία ή το φως μπορούν επίσης να κάνουν σκλήρυνση με εποξική ρητίνη. Ο παράγοντας σκλήρυνσης με αμίνη χρησιμοποιείται γενικά για σκλήρυνση σε θερμοκρασία δωματίου ή σε χαμηλή θερμοκρασία, ενώ ο ανυδρίτης και ο αρωματικός παράγοντας σκλήρυνσης χρησιμοποιούνται συνήθως για τη σκλήρυνση με θέρμανση.

(2) Δοσολογία σκληρυντικού παράγοντα

① Όταν η αμίνη χρησιμοποιείται ως παράγοντας διασύνδεσης, υπολογίζεται ως εξής:

Δοσολογία αμίνης = MG / HN

Μ = μοριακό βάρος αμίνης.

HN = αριθμός ενεργού υδρογόνου.

G = τιμή εποξειδικού (ισοδύναμο εποξειδικού ανά 100 g εποξειδικής ρητίνης)

Το εύρος αλλαγής δεν είναι μεγαλύτερο από 10-20%. Εάν σκληρυνθεί με υπερβολική αμίνη, η ρητίνη θα γίνει εύθραυστη. Εάν η δόση είναι πολύ μικρή, η σκλήρυνση δεν είναι τέλεια.

② Όταν ο ανυδρίτης χρησιμοποιείται ως παράγοντας σταυροσύνδεσης, υπολογίζεται ως εξής:

Δοσολογία ανυδρίτη = MG (0,6 ~ 1) / 100

Μ = μοριακό βάρος ανυδρίτη.

G = εποξειδική τιμή (0,6 ~ 1) είναι ο πειραματικός συντελεστής.

(3) Η αρχή της επιλογής παράγοντα ωρίμανσης

① Απαιτήσεις απόδοσης.

Ορισμένα απαιτούν αντοχή σε υψηλές θερμοκρασίες, άλλα απαιτούν ευέλικτο και άλλα απαιτούν καλή αντοχή στη διάβρωση. Το κατάλληλο σκληρυντικό επιλέγεται σύμφωνα με διαφορετικές απαιτήσεις.

② Μέθοδος σκλήρυνσης.

Ορισμένα προϊόντα δεν μπορούν να θερμανθούν, τότε δεν μπορεί να επιλεγεί ο παράγοντας ωρίμανσης της θερμικής ωρίμανσης.

③ Περίοδος Εφαρμογής.

Η λεγόμενη περίοδος εφαρμογής αναφέρεται στην περίοδο από τη στιγμή που η εποξειδική ρητίνη προστίθεται με τον παράγοντα σκλήρυνσης μέχρι τη στιγμή που δεν μπορεί να χρησιμοποιηθεί. Για μακροχρόνια εφαρμογή, γενικά χρησιμοποιούνται ανυδρίτες ή λανθάνοντες παράγοντες σκλήρυνσης.

④ Ασφάλεια.

Γενικά, ο παράγοντας σκλήρυνσης με λιγότερο τοξικό είναι καλύτερος και ασφαλής για παραγωγή.

⑤ Κόστος.

4,Η επιλογή του τροποποιητή

Η επίδραση του τροποποιητή είναι να βελτιώσει το μαύρισμα, την αντίσταση διάτμησης, την αντίσταση κάμψης, την αντοχή στην κρούση και την απόδοση μόνωσης της εποξειδικής ρητίνης.

(1) Κοινοί Τροποποιητές και Χαρακτηριστικά

① Πολυσουλφιδικό καουτσούκ: βελτιώνει την αντοχή σε κρούση και την αντοχή στο ξεφλούδισμα.

② Ρητίνη πολυαμιδίου: βελτιώνει την ευθραυστότητα και την πρόσφυση.

③ Πολυβινυλική αλκοόλη TERT βουτυραλδεΰδη: βελτίωση της αντοχής στο μαύρισμα σε κρούση.

④ NBR: βελτίωση της αντοχής στο μαύρισμα κρούσης.

⑤ Φαινολική ρητίνη: βελτίωση της αντοχής στη θερμοκρασία και της αντοχής στη διάβρωση.

⑥ Πολυεστερική ρητίνη: βελτίωση της αντοχής στο μαύρισμα κρούσης.

⑦ Ρητίνη μελαμίνης φορμαλδεΰδης ουρίας: αύξηση της χημικής αντοχής και αντοχής.

⑧ Ρητίνη Furfural: βελτίωση της απόδοσης στατικής κάμψης, βελτίωση της αντίστασης σε οξύ.

⑨ Ρητίνη βινυλίου: βελτιώνει την αντοχή στο ξεφλούδισμα και την αντοχή σε κρούση.

⑩ Ισοκυανικό: μειώνει τη διαπερατότητα υγρασίας και αυξάνει την αντίσταση στο νερό.

11 Σιλικόνη: βελτίωση της αντοχής στη θερμότητα.

(2) Δοσολογία

① Πολυσουλφιδικό καουτσούκ: 50-300% (με σκληρυντικό).

② Ρητίνη πολυαμιδίου και φαινολική ρητίνη: 50-100%;

③ Πολυεστερική ρητίνη: 20-30% (χωρίς σκληρυντικό ή μικρή ποσότητα σκληρυντικού παράγοντα για επιτάχυνση της αντίδρασης.

Σε γενικές γραμμές, όσο περισσότερος τροποποιητής χρησιμοποιείται, τόσο μεγαλύτερη είναι η ευελιξία, αλλά η θερμοκρασία θερμικής παραμόρφωσης των προϊόντων ρητίνης μειώνεται ανάλογα. Προκειμένου να βελτιωθεί η ευκαμψία της ρητίνης, χρησιμοποιούνται συχνά σκληρυντικοί παράγοντες όπως ο φθαλικός διβουτυλεστέρας ή ο φθαλικός διοκτυλεστέρας.

5,Επιλογή πληρωτικών

Η λειτουργία των πληρωτικών είναι να βελτιώνουν ορισμένες ιδιότητες των προϊόντων και τις συνθήκες απαγωγής θερμότητας κατά τη σκλήρυνση της ρητίνης. Μπορεί επίσης να μειώσει την ποσότητα της εποξειδικής ρητίνης και να μειώσει το κόστος. Μπορούν να χρησιμοποιηθούν διαφορετικά υλικά πλήρωσης για διαφορετικούς σκοπούς. Θα πρέπει να είναι μικρότερο από 100 mesh και η δοσολογία εξαρτάται από την εφαρμογή του. Τα κοινά πληρωτικά είναι τα εξής:

(1) Ίνες αμιάντου και ίνες γυαλιού: αύξηση σκληρότητας και αντοχής στην κρούση.

(2) Σκόνη χαλαζία, σκόνη πορσελάνης, σκόνη σιδήρου, τσιμέντο, σμύριδα: αύξηση σκληρότητας.

(3) Αλουμίνα και σκόνη πορσελάνης: αύξηση της συγκολλητικής δύναμης και της μηχανικής αντοχής.

(4) Σκόνη αμιάντου, σκόνη πυριτικής πηκτής και τσιμέντο υψηλής θερμοκρασίας: βελτίωση της αντοχής στη θερμότητα.

(5) Σκόνη αμιάντου, σκόνη χαλαζία και σκόνη πέτρας: μείωση του ρυθμού συρρίκνωσης.

(6) Σκόνη αλουμινίου, σκόνη χαλκού, σκόνη σιδήρου και άλλες σκόνες μετάλλων: αύξηση της θερμικής αγωγιμότητας και αγωγιμότητας.

(7) Σκόνη γραφίτη, σκόνη τάλκη και σκόνη χαλαζία: βελτίωση της απόδοσης κατά της φθοράς και της απόδοσης λίπανσης.

(8) Σμύριδα και άλλα λειαντικά: βελτιώνουν την απόδοση κατά της φθοράς.

(9) Σκόνη μαρμαρυγίας, σκόνη πορσελάνης και σκόνη χαλαζία: αύξηση της απόδοσης μόνωσης.

(10) Όλα τα είδη χρωστικών και γραφίτη: με χρώμα.

Επιπλέον, σύμφωνα με τα δεδομένα, η κατάλληλη ποσότητα (27-35%) οξειδίων P, As, Sb, Bi, Ge, Sn και Pb που προστίθενται στη ρητίνη μπορεί να διατηρήσει την πρόσφυση υπό υψηλή θερμότητα και πίεση.

6,Επιλογή αραιωτικού

Η λειτουργία του αραιωτικού είναι να μειώνει το ιξώδες και να βελτιώνει τη διαπερατότητα της ρητίνης. Μπορεί να χωριστεί σε αδρανές και ενεργό δύο κατηγορίες και η ποσότητα γενικά δεν υπερβαίνει το 30%. Τα κοινά αραιωτικά περιλαμβάνουν διγλυκιδυλαιθέρα, πολυγλυκιδυλαιθέρα, προπυλενοξείδιο βουτυλαιθέρας, προπυλενοξείδιο φαινυλαιθέρας, δικυκλοπροπανοαιθυλαιθέρας, τριαιθοξυπροπανοπροπυλαιθέρας, αδρανές αραιωτικό, ξυλόλιο, τολουόλιο, ακετόνη κ.λπ.

7,Απαιτήσεις Υλικών

Πριν από την προσθήκη σκληρυντικού, όλα τα υλικά που χρησιμοποιούνται, όπως ρητίνη, σκληρυντικό, πληρωτικό, τροποποιητής, αραιωτικό κ.λπ., πρέπει να επιθεωρούνται, τα οποία πρέπει να πληρούν τις ακόλουθες απαιτήσεις:

(1) Χωρίς νερό: τα υλικά που περιέχουν νερό θα πρέπει να στεγνώνονται πρώτα και οι διαλύτες που περιέχουν μικρή ποσότητα νερού θα πρέπει να χρησιμοποιούνται όσο το δυνατόν λιγότερο.

(2) Καθαρότητα: η περιεκτικότητα σε ακαθαρσίες εκτός του νερού πρέπει να είναι μικρότερη από 1%. Αν και μπορεί να χρησιμοποιηθεί και με ακαθαρσίες 5%-25%, το ποσοστό άλλων υλικών στη φόρμουλα θα πρέπει να αυξηθεί. Είναι καλύτερα να χρησιμοποιείτε βαθμού αντιδραστηρίου σε μικρή ποσότητα.

(3) Διάρκεια ισχύος: Είναι απαραίτητο να γνωρίζουμε εάν τα υλικά είναι άκυρα.